1. „Nigdy już nie uronisz, ani jednej łzy. Będziesz twarda! Nigdy! Rozumiesz? Nigdy!- powtarzałam w kółko” .

Nie jestem w stanie opisać uczucia, które w tym momencie mnie ogarnia. Czy to strach? Może, ale powinnam się cieszyć, a nie bać. W końcu go zobaczę. Spojrzę w jego niesamowite oczy, ale… Przecież on mnie. Nie.  Muszę się uspokoić. To tylko kolejna gwiazdka, praca. Przecież obiecałam sobie coś kiedyś, prawda?  Biłam się z własnymi myślami:

-Denerwujesz się?- zapytał idący obok mężczyzna.

-Ja? Skąd- uśmiechnęłam się sztucznie.

Stanęliśmy pod jakimiś drzwiami. Facet zapukał. Słysząc ciche: „Otwarte!’, przekroczyliśmy próg. Na środku stał Scooter  ze stertą papierów. Uśmiechnął się lekko, po czym odłożył dokumenty. W fotelu siedział chłopak i bawił się telefonem:

-Justin odłóż telefon- powiedział łagodnym tonem Scoot. Chłopak wypełnił polecenie. Uniósł głowę ku górze, a następnie zawiesił na mnie wzrok. Zmierzył mnie od góry do dołu. Zrobił zdziwioną minę i spojrzał podejrzliwie na swojego menagera. Ten odchrząknął i zaczął rozmowę:

- Jazmyn to Justin. Justin to Twoja nowa choreografka.

-Co?!- krzyknął z niedowierzaniem młodzieniec. Nie odrywałam wzroku od podłogi.

-Mieliście załatwić mi najlepszego choreografa, a nie jakąś 17. latkę- mówił podniesionym głosem.

- Justin, uspokój się. Panna Carter, jest…

-Nie, ja… przepraszam nie potrafię- wybiegłam z pomieszczenia. Weszłam do windy i nacisnęłam na guzik, który wskazywał parter. Zacisnęłam powieki. Nie mogłam pozwolić wypłynąć łzą. Dłonie zacisnęłam w pięści. Stałam bez ruchu. Co ja zrobiłam? Przecież oni nie pozwolą mi odejść tak bez żadnego wytłumaczenia. Tylko, że ja im nic nie powiem. Nie mogę. Przyjmując ich ofertę wiedziałam, że popełniam błąd. Wyjęłam telefon z kieszeni i wykręciłam numer. Po 4 sygnałach ktoś się odezwał:

-Tato?- zapytałam z nadzieją.

-Co jest córuś?

-Przyjedźcie po mnie, dobrze?

-Tak szybko wszystko załatwiłaś? Przecież pojechałaś samochodem, co…

-Proszę! – przerwałam.

-Dobrze kochanie, zaraz będziemy- rozłączył się. Wysiadłam z windy. Właśnie teraz uświadomiłam sobie, jak dawno nie płakałam. Nie było powodu? Nie, powody były, tylko ja nie chciałam. „Nigdy już nie uronisz, ani jednej łzy. Będziesz twarda! Nigdy! Rozumiesz? Nigdy!- powtarzałam w kółko” . Wszystko wiązało się z jedną datą. Dzisiaj był pierwszy raz od tamtego wydarzenia, kiedy moje policzki zrobiły się mokre od łez. Stałam jak słup  na zewnątrz wyczekując rodziców. Na twarzach przechodniów widzących mnie widniało współczucie, a zarazem zdziwienie. Z rozmyślań wyrwał mnie klakson samochodu. Rozejrzałam się szukając źródła dźwięku. Znalazłam. To był samochód moich rodziców. Czarny, na marce nigdy się nie skupiałam. Wyszła z niego mama i zaczęła biec w moją stronę. Kiedy była dość blisko przytuliła mnie mocno:

-Słonko co się stało?- wyszeptała- płakałaś- ciągnęła.

-Mamo, proszę jedźmy do domu.

-Jesteś roztrzęsiona, chodź- skierowałyśmy się do mojego samochodu, po czym mama powiedziała tacie, że nie pozwoli mi prowadzić. Zapięte pasem ruszyłyśmy. Patrzyłam pustym wzrokiem w szybę. Chciałam być już w domu. Czekało mnie ok. 20 min jazdy. Przymknęłam oczy. Oddychałam głęboko. Samochód się zatrzymał:

-Co jest?- zapytałam odruchowo.

-Już jesteśmy. Jazzy wysiadaj- powiedziała radośnie mamusia.

Odpięłam pas i wyszłam z pojazdu. Wzięłam od rodzicielki kluczyki. Szybkim krokiem przekroczyłam próg domu. Najpierw weszłam do kuchni. Wyciągnęłam z górnej szafki szklankę. Nalałam do niej wody. Jednym tchem wypiłam całą zawartość szklanki. Rodzice weszli do domu, krzyknęłam, że jak coś to jestem u siebie. Wbiegłam po schodach na pierwsze piętro. Weszłam do „kolorowego” pokoju. Nie było w nim dominującego koloru. Lubiłam mieszać barwy. Podeszłam do lustra w łazience, żeby ocenić mój wygląd. Nie było najgorzej. Umyłam twarz, tym samym zmywając lekki makijaż. Włosy związałam w niesfornego koka, a jeans’ owe spodnie przebrałam na luźne dresy. Koszulkę zmieniłam na wygodniejszą. Poszłam na sale treningową, którą na szczęście miałam w domu i włączyłam płytę z muzyką. Z „moją” muzyką, z kawałkami do których nie musiałam wymyślać choreografii, za którą dostawałam kasę. Usiadłam na podłodze opierając się o łóżko. Wzięłam szkicownik. Usiłowałam naszkicować jakieś ruchy do danego utworu, który leciał w odtwarzaczu. Coś bazgrałam, ale sama nie byłam pewna co. Usłyszałam, jak muzyka staje się cichsza. Przy radiu stała Susan. Tak, to jej sprawka. Usiadła obok mnie:

-Jazzy, co robisz?- zapytała ciepło.

-Próbuje coś wymyślić. Jakieś ruchy.

-Mama mówiła, że dzwonił Braun. Pytał, dlaczego uciekłaś.

-Susan, ja nie potrafię. Tak bardzo tęsknie. Długo na to czekałam, tak tego pragnęłam, chciałam go zobaczyć. Dlaczego kiedy to się stało, nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy? Stałam jak słup, jakby mnie sparaliżowało.-  Wspomnienia wróciły.- patrzałam w kartkę.

-Ból też wrócił, prawda? Dzisiaj  pierwszy raz płakałaś od kilku lat. Chodź, przytul się- wtuliłam się w nią. Czułam jej ciepło. Drzwi od pokoju lekko się uchyliły. Zza nich wychyliła się postać dziewczyny. Nie trzeba było się domyślać kto to:

-Hej, Susan wołają Cię- rzekła moja przyjaciółka. Dziewczyna wstała, a po chwili zniknęła z pola widzenia. Catlin podeszła  do mnie. Spojrzała na mnie badawczo. Zaśmiałam się cicho:

-Co jest?- ukucnęła obok.

-A co ma być?- wymusiłam uśmiech.

-Ej, przecież widzę. Chodzi o…

-Tak, o to- skrzywiłam się- muszę zadzwonić do Scoota.

 -Zrezygnujesz?

-Tak, teraz sorry, ale musze. Pogadamy potem, ok?

-Jak uważasz- wyszła. Westchnęłam głośno.  „Muszę zadzwonić do Scoota i wszystko wyjaśnić”- mówiłam sama do siebie. Złapałam za telefon. Wzięłam do ręki karteczkę z jego nr. Wykręciłam numer, zaczęłam nerwowo chodzić . Jeden, dwa, trzy sygnały… za czwartym ktoś odebrał:

-Halo? Tu Justin, dać Scootera?

Chwila ciszy…

-Um… Tak, proszę.

-Scoot! Telefon!- rozległ się głos w słuchawce- pyta, kto dzwoni.

-Możesz… po prostu mi go dać? To ważne, proszę- nalegałam.

-Ok, ok już- odetchnęłam.

-Kto mówi?- zapytał grubszy głos.

-Jazmyn Ca…

-O, świetnie, że dzwonisz. Co się dzieje? Młoda, czemu dzisiaj zwiałaś?

-Słuchaj, musze odmówić…

-Nie rozumiem- byłam pewna, że w tym momencie robi zdziwioną minę.

-Nie mogę przyjąć oferty choreografki Justina- nie mogłam ustać w miejscu.

-Co?! Dlaczego. Zostawisz nas na lodzie? Jazmyn nie rób mi tego. Proszę cię, zastanów się dobrze.

-Przykro mi, podjęłam już decyzję. Mogę Ci kogoś na razie załatwić.

-Przynajmniej tydzień, błagam! Znajdę kogoś do tego czasu. Za 3 dni mamy występ, a  choreografii nie ma. Dziewczyno, bądź rozsądna.

-Nie ma problemu, zaraz kogoś Ci znajdę.

-Ale ja nie chce kogoś! Chce, chcemy Ciebie, nie rozumiesz? Chyba 7 dni cię nie zbawi, co? Powiedz mi chociaż dlaczego?

- To skomplikowane. Naprawdę mi przykro zawiodłam, wiem i przepraszam, ale nie mogę inaczej… -       nastała cisza- Scoot, proszę cię, zrozum. Czuje się okropnie, że Cię zawiodłam.

-Okay, dobrze. Jakoś sobie poradzimy…-jakieś odgłosy w tle- czekaj, czekaj.

-Cześć  tu Justin…

                                      ~~~~~~~~~~~~~~~~

...To by było na tyle ; )

Pierwszy jest, ale średnio mi się podoba... 

Bardzo proszę, o komentarze. Wasza opinia jest dla mnie ważna! <3

Nie lubię pisać prologów, epilogów, bohaterów, więc oszczędziłam ich sobie ; d

Zapewniam, że następny rozdział będzie o niebo lepszy. 

Peace.